دل ز اوهام غبارآلودست

زنگ آیینهٔ آتش ، دودست

عمرها شدکه چو موج گهرم

بال پرواز قفس فرسودست

طرف عجز غرور ست ابنجا

سجده ها آینهٔ مسجودست

معنی شهرت عنقا دریاب

شور معدومی ما موجودست

گر شوی محرم انجام طلب

نقش پا آینهٔ مقصودست

غنچه گل کن که درین عبرتگاه

خنده را چاک گریبان سودست

بر دل کس نخوری از دم سرد

وعظ بی جا همه جا مردودست

زخم دل ضبط نفس می خواهد

غنچه را بستن لب بهبودست

تشنه مردند، شهدان وفا

آب شمشیر تو خون آلودست

بیدل از هستی موهوم مپرس

ساز بنیاد نفس نابودست